ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Α ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

                                       ΜΑΝΙΑΤΗ  ΕΛΕΝΗ

Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ – Βασικά χαρακτηριστικά της ποίησής του:

● «∆ύο είναι οι όψεις του έργου του Καρυωτάκη … η ροµαντική κι η ρεαλιστική, οι ελεγείες και οι σάτιρες, η ροπή προς το αφηρηµένο και η εισβολή του πραγµατικού στον ροµαντικό του κόσµο» (Κώστας Στεργιόπουλος)

● Η µελαγχολία του: Είναι απαισιόδοξος και πεσιµιστής. Ο πόνος και η θλίψη έχουν γίνει τρόπος ζωής γι’ αυτόν. Η πραγµατικότητα τον απογοητεύει γιατί διαψεύδει όσα ονειρεύεται..

● Η απελπισία του: «Ο Καρυωτάκης πηγαίνει προς την απελπισία όλος µαζί … ∆εν έχει ψευδαισθήσεις, δεν καταδέχεται \συµβιβασµούς. Γίνεται παρανάλωµα µιας απιστίας, που ο ίδιος έβαλε στη θέση της πίστης, και προχωρεί ολοένα προς την περιοχή του µηδενός …» (Κώστας Στεργιόπουλος)

● Ο λυρισµός: Ο «λυρικός τόπος» του Καρυωτάκη, κατά τον Τέλλο Άγρα, είναι το κυνήγηµα του ιδανικού κι έπειτα η αποτυχία · ο πόθος κι έπειτα η απάτη · η πλάνη κι έπειτα η απογοήτευση.

● Ο νεοαστικός ρεαλισµός: Η συνηθέστερη πλευρά αυτού του νεοαστικού ρεαλισµού είναι η ιεραρχία, η υπαλληλία, το γραφείο, η γραφειοκρατία.

● Ο βιωµατικός χαρακτήρας του έργου του: Ο απόλυτος εγωκεντρισµός κι η προσκόλλησή του στην περιοχή του ιδιωτικού χώρου.

 Το τελευταίο του σημείωμα 
  Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι  χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι.
Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος.

 Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.  Κ.Γ.Κ.