Γεώργιος Ζαλοκώστας «Η αναχώρησή της»
Ξυπνώ και μου είπαν, έφυγεν η κόρη που αγαπούσα,
και κατεβαίνω στο γιαλό,
τη θάλασσα παρακαλώ
την πικροκυματούσα.
- Εγώ τα πρωτοδέχθηκα τ’ αφράτα της τα κάλλη,
μου είπε ένα κύμα, και γι’ αυτό
με πόθο και με γογγυτό
φιλώ το περιγιάλι.
- Τα μάτια της, ερώτησα, μην ήταν δακρυσμένα;
Ένα άλλο κύμα μου μιλεί:
- Σαν το χαρούμενο πουλί
επήγαινε στα ξένα.
Το τρίτο κύμα ερώτησα: - Εμέ γιατί ν’ αφήση
να κλαίγω και να λαχταρώ;
Περνάει το κύμα το σκληρό
χωρίς να μου μιλήση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου